سبز

هنوز صدای ((موج سبز)) توی خیابونا طنین اندازه و شبا , الله اکبر گفتن های مردم , همبستگی بیشتری رو میون شون بوجود آورده.قطره ها , حوس دریا شدن دارن و میخوان این بار موج صداشون رو بجای کوبیدن توی سنگ سرکوب , به شنهای نرم ساحل آرامش و امنیت برسونن.هنوز همه جا سبزه و مردم سبز تر.
چه روز و شبای پر دلهره و عجیبی شده .همه کس و همه چیز آبستن اتفاقات تازه و حرکتای خودجوشی شده که از دل جامعه ای خسته اما امیدوار بلند میشه.
توی این میون , چند روز دیگه یعنی چهاردهم مرداد روز حقوق بشر و کرامت انسانیه.اما مردم ما از این درک این معنی و این روز دور افتادن.گیر کارمون کجا بوده که همینجور ساکن و بی حرکت یه جا مونده بودیم  و همه اش درجا میزدیم؟البته که این وسط خود ما هم یه سری ایرادا داریم که اول باید اصلاحات رو از خودمون شروع کنیم.ماها قبل از هرکس و هر چیز دیگه ای اسیر خودمون و باورهای غلط مون هستیم.اسیر افکار پوسیده و کهنه ای که دیگه توی هیچ جامعه ی متمدن و پیشرفته ای کاربرد و معنا ندارن.آیا از مردم جامعه ای که هنوز با افکار کهنه ی سالها قبل زندگی میکنن میشه توقع رسیدن به دموکراسی و مردم سالاری رو داشت؟
البته نباید یه طرفه قضاوت کرد و باید علت های اجتماعی و تاریخی این موضوع رو هم مد نظر داشت.متاسفانه فقری که در چند قرن اخیر دامن مردم ایران رو گرفته باعث خیلی از این عقب موندگی هاست .فقر و مشکلات اقتصادی آدما رو به سمت خرافات و اتکا به طناب پوسیده ای می کشونه که آخر کار همون طنابی که قرار بوده اونو از چاه گرفتاری هاش خلاص کنه , طناب دارش میشه.دور و بر همه ما هستن آدمایی که هنوز به دعا نویسی و قضا قدر و از این قبیل خرافات معتقدن و خودشون و زندگی شون رو سپردن بدست باد سرنوشت که هر طرفی که خواست اونا رو ببره و براشون مهم نیست که  اطراف شون چه اتفاقاتی در حال وقوعه. حالا چه انتظاری میشه از این قبیل افراد داشت؟آیا اول نباید این افراد خنثی و خواب رفته رو بیدار کرد و بعد قدمهای اصلی رو جهت نیل به هدفهای اصلی تر برداشت؟
یکی دیگه از مناسبت های چهاردهم مرداد , صدور فرمان مشروطه است.اولین انقلاب مردمی در تاریخ معاصر ایران که با وجود خونهای فراوونی که بخاطرش ریخته شد , دوام زیادی نداشت و نتونست به آرمان های اساسی مردم اون زمان که همون آزادی از بند استبداد  بود منجر بشه.در اون زمان اختلاف میون به اصطلاح روشن فکرا و سرکوب شدید باعث شد که جون فشانی های مردم و تلاش شون واسه بدست آوردن دموکراسی , بی نتیجه بمونه و یه بار دیگه استبداد حاکم بر جامعه بشه.در انقلاب مشروطه افراد میهن پرستی مثه ستار خان , باقرخان,ملک الشعرا بهار و تقی زاده , قدم جلو گذاشته بودن تا نذارن حق نا حق بشه و ظلم و بی عدالتی توی جامعه باب بشه .اومده بودن تا واسه ی همه ی ایرانی ها , آزادی و آزاده بودن رو معنی کنن.اومده بودن تا بگن هیچ وقت شب نمی تونه پرده ی تاریکی رو واسه همیشه روی خورشید بگیره و آخرش نور و روشنی راه خودش رو برای تابیدن پیدا میکنه و بازم زمانی می رسه که سبزه ها سبز می شن. اومده بودن تا بهمون درس امیدواری و تحمل رو بدن.اما آیا ما شاگردای خوبی واسه مکتب آزاده گی و وطن دوستی اونا بودیم؟