و باز هم , سلام

و باز هم سلام

به همه ی دوستانی که این چند روز که نبودم ابراز لطف کردن.به همه ی اونایی که با خوندن کامنتاشون احساس سبکی و آرامش کردم.

این چند روز داشتم دنبال خودم میگشتم. دیدم چقدر از خودم دور افتادم و با عقل و احساسم غریبه شدم.به این فکر کردم که همه ی ما بنوعی گرفتار مشکلات و گرفتاری های زندگی هستیم اما هیچ وقت بفکر درمان قطعی اون مشکلات نیستیم و معمولا سعی میکنیم با درمان های کوتاه مدت با اونا برخورد کنیم.

فکر کنم ریشه خیلی از این گرفتاری ها در نداشتن یه هدف مشخص و صحیح باشه.

خیلی از ماها زندگی مون رو بدست امواج روزگار سپردیم تا هرکجا که دلشون میخواد ما رو ببرن و میگیم : هرچه پیش آید خوش آید.بعضی دیگه هم دست رو دست گذاشتیم تا ببینیم چی پیش میاد و منتظریم یکی بیاد در خونه مون و دودستی همه چیز رو آماده و مهیا تحویلمون بده و ما فقط از اونا استفاده کنیم.

نه اینجوری نیست.خوشبختی و موفقیت و سعادت و خیلی دیگه از اینجور چیزای خوب رو کسی به آدم هدیه نمیده.باید از جا بلند شد , حتی اگه پای آدم شکسته باشه باید دست به دیوار گرفت و بلند شد.اگه دست و پایی هم نباشه باید خود رو بطرف هدف کشید ؛ با سینه با دندون با هرچی که هست.مهم اینه که حرکت کرد و ننشست.

فکر کنم این وسط , استفاده درست از فکر , از تجربه های دیگران و خوندن کتاب و یادگیری چیزای جدید , کمک زیادی به آدم میکنه.البته ما آدما (از جمله خود من ) تا درگیر مشلات و گرفتاری ها نشیم این چیزا رو یاد نمیگیریم.

گفتن افسوس و ای کاش , خیلی راحته اما حسرت خوردن چیز خیلی تلخیه.پس همیشه جوری زندگی کنیم که بعدها حسرت اونو نخوریم.