زندگی در وقت اضافه

هرچی بیشتر از عمرمون میگذره , بیشتر دچار روزمره گی میشیم .این روزمره گی باعث میشه ما خیلی چیزا رو فراموش کنیم.چیزای رو که فقط ممکنه در شرایط سخت یادمون بیان.چیزای مهمی مثل نفس کشیدن ؛ مثل حرکت کردن و مثل زنده بودن ؛ اما …. اما زمانی که  میفهمیم که دیگه وقتی برا زندگی نداریم یا وقتی که میفهمیم همه چیز داره تموم میشه ,  تازه یادمون میفته که زنده ایم و باید زندگی کنیم و از لحظه لحظه ی روزامون استفاده کنیم.

این طبیعت ما آدماست و کاریش هم نمیشه کرد ؛ اینکه خیلی وقتا چشم مون رو روی مهمترین داشته هامون میبندیم و فکر میکنیم شرایط همیشه همینطور میمونه و این جاده ی زندگی حالا حالاها برای ما ادامه داره . با خودمون فکر میکنیم که : حالا کو تا پیری . هنوز خیلی وقت داریم . اما غافلیم از اینکه ممکنه یک لحظه ی بعد وقت ما تموم بشه .

فقط توی همیچین شرایطیه که یادمون به اطرافیان و دوستامون میفته . یادمون به آرزوها و خواسته های درونی مون میفته . اما اون وقت شاید زمان به ما اجازه ی برآورده شدن اونا رو نده و توی اون وقت تنگ فقط بتونیم حسرت هامون رو توی ذهن مرور کنیم.

واقعا» اگه بدونید قرار چند وقت دیگه بمیرید , چه حسی بهتون دست میده و دوست دارید توی اون مدت باقی مونده چکارایی رو انجام بدید؟ مطمئنا» اولین چیزی که بذهن میاد اینه که روزای باقی مونده رو خوش بگذرونیم , به مسافرت بریم و بیشتر وقت مون رو با دوستان و خانواده بگذرونیم . اما سوال اینجاست که چرا توی وضعیت عادی ما اینکارا رو انجام نمیدیم ؟ یا اگه انجام بدیم با این شور و شدت نیست ؟

شاید بعضی ها صحبت کردن راجب این موضوع رو نشون از ناامیدی بدونن اما باید باور کنیم و بپذیریم که این مساله یکی از واقعیت های زندگی ماست و باید خواه ناخواه اونو بپذیریم و با اون کنار بیام. شاید حتی اسم و یا فکر این مساله , ترس در در ذهن ما تداعی کنه ولی چون از اون گریزی نیست باید راجبش حرف بزنیم.باید بهش فکر کنیم و اونو توی تمام مسایل زندگی مون بنوعی تاثیر گذار و لازم بدونیم.

خلاصه و حرف این پستم اینه که ما توی وقت اضافه زندگی میکنیم و ممکنه لحظه ی بعدی , لحظه ی آخرمون باشه و بهتره جوری زندگی کنیم که اگه یه لحظه ی بعد نبودیم دیگه جایی برای حسرت خوردن توی دل ما نمونده باشه و خیالمون راحت باشه که به نسبت سن  و سال و شرایط و امکانات  و موقعیت هایی که در اختیار داشتیم , تونستیم به خواسته ها و آرزوهامون برسیمو درست زندگی کرده باشیم.

اولین روز آرامش

((شاید این چندتا پست آخر , سبک و شیوه ی نوشته های من نباشه اما هرچی که هست حسیه که این روزا تمام وجودم رو پر کرده.یه مقدار حرفای پراکنده و گنگم توی این روزا , برای بعضی از دوستان سوالاتی رو بوجود آورده که مطمئنا» بوقتش بیشتر براتون توضیح میدم.فعلا» یه جوری من نوشته های بی ربطم رو تحمل کنید.ضمنا» از همین اول بگم این حرفا نشون از ناامیدی و این چیزا نیست.)

خیلی وقتا ناخودآگاه به گذشته ام نگاه میکنم.به روزایی که در یه چشم بهم زدن گذشتن و دیگه امکان نداره که برگردن.

29سال گذشت . هر جوری که حساب میکنم میبینم این 9 سال آخری خیلی بیخود بوده و شاید اصلا» اضافه است.شاید نباید اینقدر طول میکشید ؛ یا شاید نباید اینطور میگذشت.

آسمون این 9 سال , پر شده از ابر حسرت که خیلی وقتاش هم بارون بدبختی و استرس و فشار , زمین آرامش عمرم رو با سیلاب هاش شسته و با خودش به جاهای دوری برده که دیگه نمیشه اونا رو برگردوند. یه وقتایی هرچی دنبال عمر رفته ات میدویی , میبینی که انگار داره ازت دور تر میشه .

آخ ؛ آرامش . چه حس قشنگیه . ولی من هنوز از نزدیک لمسش نکردم. همیشه از پشت شیشه های انتظار , فقط صدای پاهاشو شنیدم که تا خونه ی همسایه اومده و برگشته . انگار خیلی وقتا چشماش منو ندیده. انگار با من قهر کرده . حاضرم منتش رو بکشم . حاضرم هرکاری انجام بدم تا فقط یه لحظه مهمون خونه ی منم بشه . یه وقتایی با خودم فکر میکنم که آرامش هم دلش از سنگه. براش مهم نیست که سهم همه رو بده. براش مهم نیست به خونه ی همه سر بزنه. وقتی هم بهش میگی چرا ؛ میگه آدرست رو گم کرده بودم ؛ یا  میگه : اسمت توی لیستم نبوده. آخه این لیست رو کی تنظیم میکنه ؟

یه وقتایی که میرم سرقبر آرزوهام , میبینم همه شون آروم آروم دارن محو میشن.حس میکنم دیگه حتی سنگ قبراشون هم سرجای خودشون نیستن.یعنی دیگه حتی یادم نیست آرزوهای برباد رفته ام چی بوده. همه شون سوار قالیچه ی فراموشی رفتن سرزمین آدم خوبا . همون آدم خوبا که جیب های پر پول دارن . آخه این روزا باید پول داشته باشی تا جزو آدم خوبا بشی. آرزوها هم فقط مال اوناست. اصلا همه چیز مال اوناست. وقتی پول داری یعنی همه چیز داری .

یه وقتایی دلت میخواد همه چیز رو به عقب برگردونی . دلت میخواد دفتر عمرت رو دوباره بنویسی و هرچی اشتباهه از توش پاک کنی. اصلا» دلت میخواد همه چیز رو یه جور دیگه بنویسی. اما مگه میشه ؟ نه . اینم باید به لیست اون حسرت هایی که همیشه همراهت هست اضافه کنی. اما بازم با همه ی اینا یه چیزی هست که میتونه آرومم کنه . آرامش . آرامشی که توی کوچه پس کوچه های روزای غربت و خالی از عشقم گمش کردم.

چقدر دلم میخواست میتونستم به یه چیزی تکیه کنم. یعنی حس کنم اگه بخوام بیفتم یه چیزی پشتم هست که منو نگه داره . یه چیزی یا یه کسی کهتکیه گاه دلواپسی ها و دلتنگی هام باشه. تکیه گاه روزای خسته گیم باشه . کسی که هر وقت زمین خوردم ؛ دست محبتش بطرف ناامیدی هام دراز باشه و جسم بی رمق ام رو از زمین بی تفاوتی ها بلند کنه. یکی که به دیوار روزمره گی هام یه رنگ آبی تازه بزنه.

دارم زیر این بار سنگین له میشم. یعنی من برا نگه داشتن اینهمه ساخته نشدم. شاید سنم کم باشه برا اینهمه بار. شاید تجربه اش رو ندارم. شاید همراه ندارم .اینا معنیش این نیست که ناامیدم . نه . شاید خسته باشم. شاید باید بخوابم. شاید باید خواب آرامش رو ببینم.

البته یه وقتایی آرامش رو یه جور دیگه تجربه میکنی.یعنی بزور آرامش رو میاری توی وجود خودت. مثلا» وقتی فهمیده باشی که داری یه جورایی داری به آخر راه میرسی. میدونی , شاید این آرامش یه جور آرامش اجباری باشه اما هرچی که هست اسمش آرامشه.اسمش و معناش اینه که دیگه نه استرس داری , نه هر دقیقه منتظر یه خبر بد هستی , نه نگران امروز یا فردایی , نه نگران اینی که دوست داشته باشن یا نه و نگران آینده و روزای گنگی هستی که از قبل میتونی بوی تعفنش رو احساس کنی.

وقتی آرامش نباشه چقدر همه چیز سخت میشه . حتی نفس کشیدن برات دردناک میشه. انگار وسط دلشوره های ناتمامت گم میشی . انگار دیگه نمیتونی حتی با بادبادک های خیالت , به سرزمین رویاهات برسی. اما چه میشه گفت وقتی که محکومی که بازم یه مدت همه ی اینا رو ادامه بدی.هرچند که این مدت کوتاه باشه. آخه وقتی بفهمی داری به آرامش میرسی(نوعش فرقی نمیکنه) انگار ثانیه هات کش میان و از جاشون تکون نمیخورن. اما  به جنگ زمان که نمیشه رفت.پس باید بازم صبر کنی. بازم صبر . چقدر این کلمه برام آشناست. انگار یه قسمت از وجودمه .انگار خود منه .

حتی فکر کردن به آرامش هم برام لذت بخشه.چقدر وقتی بهش برسم باهاش پز میدم. همه جا جار میزنم و به همه میگم بیان ببینن. بیان ببین که بلاخره بهش رسیدم ؛ بلاخره پیداش کردم؛ بلاخره راحت شدم ؛ بلاخره همه چیز تموم شد ؛

فقط یه رویای دور : حالا اولین روز آرامشه .حالا دیگه راحتم . احساس آرامش میکنم . دیگه خسته نیستم .دیگه نگران نیستم و استرس ندارم . دیگه جاییم درد نمیکنه . دیگه دلم نمیسوزه . دیگه حسرت نمیخورم. دیگه آرزوی یه خواب راحت رو ندارم. بلاخره پیداش کردم . حالا آرومم . آروم و راحت . چشمام بسته است . به آرامش رسیدم .

بعد نوشت مهم : ظاهرا خیلی از دوستان فکر کردن من منظورم اینه که به آرامش رسیدم . نه . من نوشتم این یه رویاست . اما شاید تا چند ماه دیگه ؛ به یه نوع آرامش دیگه برسم.همین.

یادداشت:در ادامه مطلب چندتا آهنگ براتون برای دانلود گذاشتم.پشیمون نمیشید.البته امیدوارم

بچه ها , آدم بزرگا

یه وقتایی آدم  آرزو میکنه ,  که ای کاش هنوز هم بچه بود . کاش اصلا» بزرگ نمیشد و اسم آدم بزرگ بهش نمیچسپید.راستش خیلی وقتا به پاکی و بی آلایشی بچه ها حسودیم میشه . به اینکه اونا فارغ از عالم و آدم و تمام اتفاقات خوب و بدی که ممکنه اطرافشون بوجود بیاد ؛ غرق در دنیای بچه گی و بازی های خودشون هستن و نه کاری به مشکلات و گرفتاری های روزمره ی زندگی ما آدم بزرگا دارن و نه توجهی به اینکه کجا و کی , چی شده یا اینکه اصلا» چی میخواد بشه .البته این آرزو بی علت هم نیست.

یکی از علت هاش اینه که ,فهمیدن احساسات و خواسته های بچه ها خیلی آسونه . مثلا» اونا وقتی گرسنه میشن یا جاییشون درد میگره شروع به گریه کردن میکنن ؛ یا اگه خوشحال بشن , خیلی راحت و بدون اینکه از کسی خجالت بکشن , شروع به خندیدن میکنن .اما فهمیدن احساسات و چیزایی که داخل مغز یه آدم بزرگ میگذره , خیلی مشکله . ما همیشه و برای هر کاری باید شرایط رو بسنجیم . خیلی وقتا نمیتونیم حرفا یا احساسات خودمون رو مستقیم یا بصورت علنی , بروز بدیم . ما باید کلی بالا و پایین کنیم و همه چیز رو بسنجیم و بعد با احتیاط و شاید هم سربسته , اون حسی رو که درونمون هست رو بروز بدیم.

احساسات و برخوردها و عکس العمل های بچه ها خیلی زودگذر و آنیه . یعنی زود خوشحال میشن و زود هم تاراحت میشن  . اما چند دقیقه بعد همه چیز رو فراموش میکنن و باز بحالت اولیه ی خودشون برمیگردن . اما ما آدم بزرگا اینجوری با مسایل برخورد نمیکنیم . یعنی اگه از کسی بدمون بیاد یا باهاش دشمن بشیم , تا بهش ضربه نزنیم دلمون خنک نمیشه و دستبردار نیستیم . اگه با یکی حرفمون بشه , باهاش حرف نمیزنیم و به این آسونی و سرعت هم اهل آشتی نیستیم . آخه غرور داریم . غرور . اگه هم از کسی خوشمون بیاد که دیگه هیچی . چشمامون رو میبندیم و با سر خودمون رو میندازیم توی چاه . یعنی دیگه هیچ چیزی رو درنظر نمیگیریم و حتی اگه طرف صدتا عیب هم داشته باشه برامون مهم نیست .

ما آدم بزرگا ممکنه از کسی خوشمون نیاد و حتی نخوایم سر به تن اون باشه ؛ اما بخاطر یه سری منافع و مصالح , ممکنه جلوش دولا و راست هم بیشیم و چاکرم و مخلصم هم بیگیم . اما بچه ها اینطور نیستند. اگه از کسی خوششون نیاد یا با بی محلی کردن و یا با گریه و زاری اینو بطرف میفهمونن . اگه هم از کسی خوششون بیاد با بازی کردن با اون و شیطونی ها و حرکات خاص بچگی , بهش اینو میرسونن . اما بازم علاقه یا عدم علاقه شون به افراد خیلی موقتی و زودگذره و مثل ما آدم بزرگا , ادامه دار و کشدار نیست.

وقتی بچه هستیم همیشه آغوش گرم و مهربون مادر و دستای گرم پدر , مواظب مااست اونا صبح تا شب ما رو تر و خشک میکنن و اجازه نمیدن حتی آب توی دلمون تکون بخوره . اما بزرگ که شدیم وضع فرق میکنه . دیگه باید خودت همه ی اون کارها رو بکنی . دیگه خودت باید برای بدست آوردن هر چیزی تلاش کنی.دیگه اونجوری نیست که مثل بچه گی همه چیز برات مهیا و آماده باشه . خودت باید فشارهای زندگی رو تحمل کنی .بچه که هستی پدرو مادر تورو توی آغوش میگیرن تا یه وقت خسته نشی . اما حالا باید,  پستی و بلندی ها رو  با پای خودت طی کنی. آخه تو دیگه بزرگ شدی .

همه ی ما این دوران رو طی کردیم ؛ و همه ی ما تمام این مسایل رو میدونیم . اما ما وقتی کوچیک هستیم یه اشتباه بزرگ داریم . اونم اینه که دوست داریم زودتر بزرگ بشیم تا هرکاری دلمون خواست رو بتونیم انجام بدیم ؛یا هرکجا که دلمون خواست بریم . اما وقتی به اشتباه بودن این آرزوی دوران بچه گی پی میبریم که دیگه دیر شده و ما بزرگ شدیم . تازه اون زمانه که آرزو میکنیم : کاش باز هم بچه میشدیم.

یادداشت : بهتون توصیه میکنم در این زمینه , کتاب » کودک جهانی » نوشته ی : رسول حسین لی , رو بخونین . یه رمان کوتاه و خیلی جالبه که حتما» از خوندنش لذت میبرین.

زندگی یعنی حرکت

همه ی ما یه وقتایی به جایی میرسیم که احساس میکنیم , این دیگه آخرشه . حالا اینکه میگیم آخرشه برای هر کسی یه معنی بخصوصی میده.بعضی ها منظورشون از آخر اینه که دیگه به قله ی آرزوها یا افتخار رسیدن و دیگه چیزی ندارن که بهش برس . بعضی ها هم منظورشون از آخر اینه که چون شکست خوردن یا نتونستن چیزی رو که میخواستن بدست بیارن , پس دیگه همه چیز تمام شده و اونا قمار زندگی رو باختن.

فکر کنم این بزرگترین اشتباهی باشه که یه فرد میتونه در طول زندگیش انجام بده ؛ چون این حس , آدم رو از ادامه حرکت و تلاش برای رسیدن به جاهای بهتر و مقصد های مترقی تر بازمیداره.این حس بیشتر توی آدم های ضعیف یا افرادی که از بلند نظری کمی برخوردارن , بوجود میاد.چرا که اونا برای جاده ی زندگی شون و برای طی کردن پله های افتخار و آرزو , یه نقطه ی پایان درنظر میگیرن.

مشکل از همینجا شروع میشه که شما این سبک فکر رو داشته باشین.سبک فکری که قدرت و اراده ی ادامه دادن و جنگیدن دوباره رو برای بدست آوردن خواسته ها و آرزوها , از انسان میگیره.

شاید این وسط استفاده نکردن از قدرت فکر و اندیشه و مسلط شدن بخود , کمک کنه تا شما دوباره حرکت کنید و برای بهتر شدن تلاش کنید.همیشه جا برای پیشرفت و جبران شکست های گذشته هست.این دنیا اینقدر بزرگه و اینقدر چیزای خواستنی داره که شما هیچ وقت , حتی نتونید به انتهاش فکر کنید.

پس زندگی رو عمیق درنظر بیاریم.ما بازم باید بریم جلو.هر اتفاقی هم که بیافته مهم نیست.مهم اینه که ما تا زنده هستیم باید حرکت کنیم.باید برای بدست آوردن خوسته هامون و رسیدن به آرزوهامون , از حرکت بازنمونیم.باید اگه زمین خوردیم , بازم از جا بلند بشیم . اگه به آرزوهامون رسیدیم , بازم به آرزوهای بعدی  و بهتری فکر کنیم.

زندگی یعنی حرکت , حرکت یعنی اثبات زندگی و زنده موندن و پیشرفت